72 Saat

6 Şubat...Bir hikaye... Yüzler geçiyor gözlerinin önünden yerin dibine girmeden önceki o 46 saniyelik film şeridinde binlerce yüz...Bir opia...Ses ve toz arasında, molozların altında, enkaza hapsolmuş vücudunda bir yürek atıyor:"Sesini duyan var!" O senin sesini duyar marifet senin o atan kalbin sesini duyuşunda.Bir ses...Yaşamak diyorduk hani her şeye herkese inat yaşamak... Binlerce ton moloz yükünü sırtlayarak, koynunda yavrusunun mevtasıyla yaşamak.Bir yaşamak...İnadına:"Sesini duyan var!". Ümit var olun dediniz hala ümit var.Ama karanlık ama soğuk ama bu yüreklerden fışkıran tüf kokusu yerini bir sonraki geceye bir sonraki titreyişe bir sonraki ölüm kokusuna bırakacak ve hala "Sesini duyan var!". Bilmem kaçıncı gecenin kaçıncı kabusundaydı direnmek dünya yükünün altında, inadına yaşa dedi şiirler, şairler yalan söylemez. Bir inat...Ter ve titreyiş: titremek mi terletir, terlediginden mi titrer insan? Bir hiportermi...Ve nihayet his yok, artık acı yok susuzluk, koku bile yok iyileşiyor galiba mavi kelebekler başının ucunda, "Sesimi duyan var mı? diyen de yok.Bir yok... Herkes hep bir ağızdan şarkı söylüyor, kucağındaki yavru açmış gözünü gülümsüyor, tüm bunlar nasıl olabiliyor? İlahi bir güç değil, öldüm dese değil. Hayır hayır sandığınız gibi değil..! Bir sanrı...Hikaye, opia, ses, yaşamak, inat, hipotermi, yok, sanrı... Toplasan 72 saat...